Hayat Agacım...

sen benim hayat ağacımdın
gölgene sığındım hep
gölgende ağladım
gölgende güldüm
ateşler gibi yandığımda gölgende oturdum
üşüdüğümde dallarını açıp yapraklarınla korudun bedenimi
dudaklarımın susuzluktan çatladığında yapraklarınla damla damla su verdin
çünkü sen benim hayat ağacımdın
mis kokulu meyvelerinle çiçeklerinle
merhem oldun yüreğimdeki yaralarıma
o sarı ve yeşile dönük yapraklarında
kendimi görürdüm orada ben vardım
ayna oldu yaprakların yüzüme
şimdi baktığımda göllgemi görüyorum
o sarı yeşile dönük yapraklarından
yüzüm silinir gibi olmuş
hayat ağacımın dalları saklardı beni
acaba yine benim hayat ağacımmıdır
geçen o mutlu yıllar gibi
dallarına ben dokunurdum benim diye
yapraklarının kokusu taa yüreğimdeydi
çünkü o benim hayat ağacımdı
gölgesinde ben otururdum dinlenmek için
rahatlayan bedenim dimdik ayaktaydı
sarardı yaprakları güneş kurutmasın diye
yalnızlığımı bilirdi beklerdi gelsin diye
şimdi beni beklermi özlem ile
o bana hayat veren ağaçtı
doğanın kötülüklerinden koruyandı